Tak jak ostatni dotyk, muśnięcie ręką, uścisk na rozdanie. To właśnie to słowo przychodzi na myśl, kiedy ostatnie spojrzenia rozjeżdżają się w dwie różne strony. I jakby nigdy nic trzeba wrócić do normalność, pracy, szkoły. Bo w pokoju nie słychać już tego śmiechu. W łazience jest znowu tylko jedna szczoteczka do zębów. Głęboki głos już nie budzi rano, a cień dawno rozpłyną się w mroku. I tylko jedna łza płynie po policzku, która zaraz spadnie i zniknie rozchlapując się o chodnik.
Jak delikatny śnieżek padający w kwietniowy piękny poranek. Bo patrząc przez okno nasuwają się wile myśli, które zaraz znikną, gdy zadzwoń dzwonek do drzwi. Jakby to wszystko było tylko złudzeniem. Chwilowym snem, którego po wstaniu i tak już nie pamiętamy. Nic nie jest ważne, bo i tak ulotne i nietrwałe. Dlatego trzeba się cieszyć z pięknego motyla, z kolonii nad możem, z dobrej kawy rano – z każdej nawet najmniejszej rzeczy, sytuacji, chwili. Tak po prostu być wdzięcznym za to że jest. Choć tylko na chwilę i zniknie. Bo przecież nic nie jest wieczne, niezniszczalne, efemeryczne…
Przeczytaj także: Carpathian Startup Fest 2025: Innowacje, inspiracje i inwestycje w sercu Podkarpacia
Choć brzmi bardzo magicznie i ezoterycznie, to słowo efemerycznie znaczy nietrwałe, szybko przemijające, nie zostawiające po sobie żadnego śladu. Możemy tak określić człowieka, przedmiot czy wydarzenie, które szybko zniknęło i nie pozostawiło po sobie żadnego śladu.
Ma swoje korzenie w języku greckim - ephḗmeros – i jest derywatem od słowa efemeryda. Którego tłumaczeniem jest ”żyjący jeden dzień”. W podobnej postaci można znaleźć je także w innych językach, takich jak: angielski, francuski, niemiecki.
Więcej głębi nabiera w metaforycznym sensie, bo już nie określa już tylko przemijającego czasu. Ale może także znaczyć ulotność emocji, chwili czy piękna, które są delikatne i kruche, niemal jak sen czy echo.
