Historia filmu rozpoczyna się w latach dziewięćdziesiątych, gdy specyficzna moda na makijaże, ekskluzywne ubrania, garnitury, krawaty i szpiczaste buty dobiegała końca, a do życia pomału wracała subkultura modsów, gdy na antenach radiostacji leciały największe hity Blur, Stone Roses i Radiohead.
Bez wątpliwości reżyserowi udało się przekazać trudne życie czterech przyjaciół aż do grobowej deski. Przyjaciół, których łączy heroina, piłka i pub, rzeczy, typowe prawie dla każdego Brytyjczyka. Narkotyki w filmie odegrały ważną rolę, to wokół nich toczy się całe zamieszanie dramatu.
Narratorem i głównym bohaterem jest Mark Renton. Toczy on nieustanną walkę, a po dwóch stronach stoją – heroina i chęć życia. Wybierzesz ścieżkę heroinową – czeka cię narkotyczny trip, wybierzesz życie – przed tobą długa walka z samym sobą, po której osiągniesz zwycięstwo. Bohater pokazuje, że każdy człowiek ma prawo do wyboru i jest kowalem swojego losu. W filmie niejednokrotnie przewijają się filozoficzne myśli o czekających na ludziach perspektywach, nasycony jest także czarnym humorem i doskonale dobraną muzyką.
W zasadzie nikt nie mógł przypuszczać, że zespół "Trainspotting" spotka się ponownie. Przez ten długi okres wyrosło nowe pokolenia, które ma całkiem inne podejścia do kinematografii. Obraz najbardziej pasuje dla ludzi, którzy mieli możliwość obserwować go dwadzieścia lat temu jako rówieśnicy bohaterów. Pierwsza część kończy się, gdy Renton kradnie szesnaście tysięcy funtów ze sprzedaży heroiny i znika w ogromnym Amsterdamie. Minęło dwadzieścia lat i Renton przybywa do swego rodzinnego miasta – Edynburga w Szkocji. Scenarzysta uważa, że jest to powrót do czegoś o czym wszyscy zapomnieli, można zauważyć to nawet podczas filmu, gdy wypowiada się Sick Boy: "Nostalgia. Przyszedłeś tu, żeby przeżyć swą młodość ponownie".
Bohaterowie stali się starsi, ale nie zmienili się za bardzo – Spud do tej pory tkwi w nałogu narkotykowym i jest pozbawiony praw opieki nad dorastającym synem. Sick Boy został sutenerem i jednocześnie szefem najbardziej zaniedbanego pabu w okolicach. A szalony Begbie podejmuje decyzje i ucieka z wiezienia, mając na myśli tylko zemstę. Pierwszą rzeczą, którą chce zrobić, to zabić zdrajcę. Powrót Rentona otwiera nowy rozdział historii.
Trudno sobie wyobrazić, jak ważny jest to film dla kultury brytyjskiej, z jego zabójczą ścieżką dźwiękową (Iggy Pop, Lou Reed, Pulp). Słowa, które pasują do ''T2'' Trainspotting: nostalgiczny, zabawny, melancholijny, nieprzewidywalny. Podobnie jak w oryginale, fabuła jest prosta, ale zaskakująca.
"Wybierz życie, wybierz Facebooka, wybierz Twitter, Instagram – mówi Renton. - Mam nadzieję, że komuś, gdzieś zależy" podkreślając uzależnienie współczesnych ludzi od sieci. Jeśli pierwszy film był o radości, młodości, hedonizmie to "T2" przedstawia inne tematy - lęk przed starością, pragnienie otrzymania drugiej szansy na normalne życie; pragnienie, które nigdy nie może zostać zaspokojone.
Reżyser Boyle i scenarzysta Hodge, zapewniają, że T2'' został stworzony, żeby rozbudzić w ludziach melancholiczną stronę nostalgii, a nie po to, aby zarobić pieniądze.
